Μια βράβευση με σημασία

του Γιάννη Αλεξίου-Υποστρατήγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α.

Έχω ξαναγράψει για τον παπα-Γιάννη Οικονομίδη. Και με χαρά γράφω και σήμερα. Δεν το κάνω επειδή είναι φίλος μου και δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα…γένια του. Αλήθειες θα πω. Φίλος ο παπα-Γιάννης και σεμνός και δεν θα ήθελε επαίνους. Φιλτάτη όμως η αλήθεια των γεγονότων που τον οδήγησαν μέχρι την αίθουσα Τελετών της Ακαδημίας Αθηνών. Θα το έκανα φυσικά και για όποιον άλλον άξιζε της τιμής ενός βραβείου. Γιατί, δυστυχώς, στις μέρες μας, μεγιστοποιούμε το κακό και δεν προβάλλουμε το καλό. Και ας το έχουμε ανάγκη.

Την 29-12-2009, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, η Ακαδημία Αθηνών, σε μια πανηγυρική και λαμπρή τελετή, βράβευσε τον γενναίο και ασυμβίβαστο ιερέα μας για το κοινωνικό και περιβαλλοντικό του έργο, στέλνοντας έτσι πολλαπλά μηνύματα προς πολλαπλούς αποδέκτες. Το βραβείο και η αιτιολογία του έχει επί λέξει, ως εξής: «Βραβείο εις μνήμην Μαυρίκου Αντωνίου Καζέ και Φανής, για Έλληνα που διακρίθηκε για πράξεις κοινωνικής αρετής και ανθρωπισμού, που συνετελέσθη εντός της τελευταίας διετίας στην Ελλάδα σε τομέα που η μέριμνα της Πολιτείας ήταν κατά το διάστημα αυτό ανύπαρκτη ή ανεπαρκής».

Στη χώρα μας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και αναγνώριση από αυτό το βραβείο. Γι’ αυτό, η βράβευση υποδηλώνει πρώτα, ότι άνθρωποι με μικρό, τυπικά, αξίωμα ή θέση, μπορούν να περάσουν στην ιστορία, όταν ξεχωρίζουν για την ηθική τους στάση και το παράδειγμά τους. Από την άλλη, άνθρωποι μεγαλόσχημοι και πομπώδεις, με ανύπαρκτη προσφορά, περνούν στο περιθώριο της ιστορίας, όταν επιλέγουν να είναι απλοί διαχειριστές των πραγμάτων. Το βραβείο τους είναι η δυστυχία τους να μετράνε τις «δεκάρες» της διαχείρισής τους. Γι’ αυτό η βράβευση του παπα-Γιάννη εκπέμπει έντονο ηθικοπλαστικό μήνυμα. Την ώρα που φαινόταν ότι και η τελευταία ελπίδα πέθαινε, και η περιβαλλοντική μας καταστροφή είχε δρομολογηθεί ανεπιστρεπτί, τότε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης επιστράτευσε δυνάμεις κρυφές, εσωτερικές και ανεξήγητες. Δυνάμεις ηθικής ανάτασης και γενναίας στάσης. Ο παπα-Γιάννης Οικονομίδης, αποδείχθηκε γνήσιος εκπρόσωπος αυτών των δυνάμεων. Και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να αναδειχθεί σ’ αυτή τη δύσκολη ιστορική συγκυρία. Ούτε συνηθισμένο είναι, ούτε και εύκολο ήταν.

Ο παπα-Γιάννης δεν είναι υπεράνθρωπος. Είναι ένας οικογενειάρχης ιερωμένος, που απέδειξε όμως, ότι είχε τα ψυχικά αποθέματα να ξεκινήσει, εδώ και χρόνια, έναν αγώνα άνισο προκαταβολικά, αλλά όχι χαμένο τελικά, ενάντια σε όλα τα θεριά του βιομηχανικού πλούτου και της ανθρώπινης αναλγησίας. Ενάντια στους γήϊνους «δαίμονες», τους χρυσοφόρους με το χρυσάφι της καταστροφής του περιβάλλοντος. Ακόμα, ενάντια στα ποικιλώνυμα «ανδράποδα» εξαπτέρυγά τους. Αυτά, που τρέχουν να εξαργυρώσουν την εύνοια, την πειθήνια υποτακτικότητα, την βλακώδη αντίληψή τους περί ζωής, με λίγα ψίχουλα από τα πολλά «αργύρια» της προδοσίας, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η πραγματική ουσία των πραγμάτων.

Στην αρχή ήταν απελπιστικά μόνος, με μόνη συντροφιά και παρηγοριά τον Θανάση Παντελόγλου και έμοιαζε σαν τον σύγχρονο Δον Κιχώτη, που αντί για ανεμόμυλους κυνηγούσε φαντάσματα στον μολυσμένο Ασωπό! Όμως με την Ιώβειο υπομονή του και την ορθότητα των επιχειρημάτων του κατόρθωσε να πείσει πολλούς δύσπιστους. Έδωσε δεκάδες διαλέξεις σε σχολεία και συλλόγους, έγραψε άρθρα, έδωσε συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, ομιλίες σε ημερίδες.

Σήμερα τον πλαισιώνει μια ομάδα από εξαίρετους επιστήμονες, που βοηθούν και προωθούν το σκοπό του. Την απορρύπανση της περιοχής μας. Έφθασε, μαζί τους, στο Ευρωκοινοβούλιο και απευθύνθηκε σε εκατομμύρια Ευρωπαίους, που έμαθαν την τραγωδία μας. Έτσι, στα δυο τελευταία χρόνια έγιναν τεράστια βήματα που μόνο λίγοι τα γνωρίζουν. Τα αποτελέσματα τώρα αρχίζουν να γίνονται χειροπιαστά. Πέρασαν όμως στην ιστορία. Και αυτή δεν ερμηνεύει μονάχα το παρελθόν, αλλά και το παρόν και το μέλλον ακόμα. Δεν γράφεται από ουτιδανούς καταστροφείς και ανθρωπάρια, αλλά από ανθρώπους με πραγματική συνείδηση της αποστολής τους που σηματοδοτούν το θετικό τους στίγμα στους πολλούς και αφήνουν στην τραγικότητα της μοναξιάς τους, τούς λίγους.

Ευτυχώς που στην πεζή ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα με νόημα που επανακαθορίζουν τη στάση μας. Και ένα από αυτά είναι η βράβευση του παπα-Γιάννη. Δεν είναι ένα γεγονός ατομικό, προσωπικό και οικογενειακό του ιερέα. Ως τέτοιο δεν θα είχε καμιά απολύτως σημασία. Είναι ένα γεγονός γενικότερο, κοινωνικό, βαθύτατα ανθρωπιστικό και πολιτικό. Στο πρόσωπο του ταπεινού «λευίτη» αντικατοπτριζόμαστε και όλοι εμείς οι άλλοι, προβληματισμένοι και αδιάφοροι, αντιδρώντες και ανεχόμενοι, καλόβουλοι και κακόβουλοι. Διότι, μοιραία, μας εκπροσωπεί όλους. Και μας εκπροσωπεί επάξια. Εκπροσωπεί τα δόλια Οινόφυτα, που έγιναν πανελληνίως γνωστά για την περιβαλλοντική τους κατάντια. Είναι πια η εμβληματική μορφή του τόπου και εκείνος που σηκώνει ακόμα το βάρος της ευθύνης, της αξιοπρέπειας και της συνέπειας, όταν πολλοί από εμάς…σφυρίζουν αδιάφορα και εθελοτυφλούν γι’ αυτά που μας συμβαίνουν.

Για όλα αυτά η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε, όπως δεν τον τιμούμε όλοι εμείς που τον έχουμε δίπλα μας. Η σημαντική αυτή βράβευση δηλώνει φωναχτά προς όλους, ότι ακόμα και σήμερα οι μικροί Δαυίδ μπορούν να νικήσουν τους δήθεν άτρωτους Γολιάθ, όταν έχουν οδηγό την ηθική και το δίκιο και πιστεύουν βαθιά μέσα τους.

ΕΥΓΕ ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗ !!!

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους!

( Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εν Σχηματαρίω Ελεύθερος Λόγος», στο φύλλο του Ιανουαρίου 2010).