ΑΘΑΝ. ΠΑΝΤΕΛΟΓΛΟΥ Ι.Τ.Α.Π
Στην εφημερίδα «το Βήμα», στις 10-6-07 σε σχετικό άρθρο της, η Υπουργός Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη, διατύπωνε γνώμες για το θέμα της Ανάπτυξης και του Περιβάλλοντος. Παρουσιάζοντας μια φρέσκια τότε, κυβερνητική επιχειρηματολογία, επικέντρωνε την προσοχή της στην Ανάπτυξη σαν ανάγκη συνάντησης του τοπικού με το παγκόσμιο συμφέρον και της συλλογικής με την ατομική ευθύνη, επισημαίνει ότι κλειδί στην σχέση ανάπτυξης και περιβάλλοντος είναι η τεχνολογία της παραγωγής και καταλήγει με το συμπέρασμα ότι οι πολίτες σήμερα έχουν την δύναμη να διαμορφώνουν – και όχι απλά να επιλέγουν- πολιτικές για το περιβάλλον: «Το δύσκολο παρόν και το ζοφερό μέλλον, είναι κίνητρο για περισσότερη πίεση στον εαυτό μας και στους ιθύνοντες. Από εμάς εξαρτάται να κάνουμε το αδιέξοδο ευκαιρία βελτίωσης της ζωής μας.» κατέληγε.
Το άρθρο αυτό, κατά την γνώμη μου, έχει κάποιες γενικές απόψεις, που θα μπορούσε να συμφωνήσει άνετα ο κάθε ένας αναγνώστης. Αλλά περιέχει και πλείστα όσα, ειδικά σημεία, που πρέπει να διαφωνήσει κάθετα και απόλυτα. Π.χ. επιλέγει να διατυπώνει συνεχώς, την φρέσκια ιδεολογική θέση του χώρου της, που λέει πως όλοι φταίμε και έχουμε ευθύνη για το κατάντημα του τοπικού περιβάλλοντος. Ομογενοποιεί και εξισώνει η κ. Υπουργός τα άνισα και τα ανόμοια, και αυτό δεν είναι σωστό, λογικό και δίκαιο. Μιλάει για την ανακύκλωση από τον πολίτη σαν υποχρέωση, αλλά ξεχνά να μιλήσει για την υποχρέωση του παραγωγού, να φτιάχνει λιγότερα και μόνον ανακυκλώσιμα σκουπίδια, με τα προϊόντα του. Μιλάει για την υποχρέωση χρησιμοποίησης των μέσων μαζικής μεταφοράς αλλά λησμονά να υπέρ-τονίσει την κυβερνητική υποχρέωση και προϋπόθεση να κατασκευασθούν εξυπηρετικά- αποτελεσματικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Και τέλος επιλέγει και δίνει ιδιαίτερη έμφαση, μόνον στην περιβαλλοντική ευθύνη του απλού πολίτη – νοικοκύρη ενός τόπου, χωρίς να αναφέρεται στην μεγαλύτερη ευθύνη του μαζικού ρυπαντή, βιομηχανικού παραγωγού, στον ίδιο τόπο. Αυτά, αποτελούν παραμόρφωση της πραγματικότητας, που δεν επιτρέπει μετά εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων.
Γράφω τούτες της γραμμές στα Οινόφυτα Βοιωτίας. «Αναπτυγμένος» τόπος. 330 μέρες μετά την περιβαλλοντική συμφορά και την επιβεβαίωση ύπαρξης του εξασθενούς χρωμίου. Ο Ασωπός και σήμερα το πρωί, έχει το γνωστό , βαθύ μελιτζανί χρώμα. Αχνίζει έντονα κοντά στις μπούκες που απορρίπτουν τα βιομηχανικά απόβλητα, και το Ph που μετρήσαμε και σήμερα σε αρκετά σημεία του, ήταν 4,5-5,5. Νερό πόσιμο, καθαρό και ασφαλές, πάλι δεν υπάρχει σε όλη την ευρύτερη περιοχή, κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς. Τα αέρια απόβλητα των εργοστασίων, σχημάτισαν ξανά το καφέ-κίτρινο σύννεφο, που ξεθωριάζει τον ήλιο στην περιοχή.
Έτυχε και θυμήθηκα την επιχειρηματολογία της κ. Υπουργού σήμερα. Τα λόγια της έκτοτε, τα επαναλαμβάνουν συχνά οι τοπικοί βουλευτές της παράταξης της και σκέφτηκα ότι, επιτέλους τους χρειάζεται μια απάντηση.
Τις ίδιες διαπιστώσεις στο περιβάλλοντα χώρο, τις κάνουμε κάθε πρωί κ. Υπουργέ, εδώ και πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, φτάσατε να τις διαπιστώσετε και να τις βεβαιώσετε και εσείς, (σαν διοίκηση, σαν κρατικός μηχανισμός, σαν εξουσία, σαν κόμμα που κάνει κουμάντο). Και εκεί κολλήσατε και αρχίσατε να παραμιλάτε.
Εμείς που ζούμε σε τούτες τις συνθήκες καθημερινά, κ. Υπουργέ, διαμαρτυρόμαστε και φωνάζουμε στην εξουσία συνεχώς, αλλά η φωνή μας «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Η εξουσία σας, καθιστά μόνους συνομιλητές της και ακούει «σαν νοικοκύρηδες των τόπων αυτών» τους παρανομούντες ρυπαντές και επιπλέον, σε κάθε λόγο τους, στελέχη της παράταξης και εξουσίας σας ,σπεύδουν τόσο άδικα, να χρεώνουν τις ευθύνες στον απλό αδικούμενο πολίτη!!!
Γιατί μας αποδίδετε ατομικές ευθύνες;;;
Από την άλλη πλευρά πάλι, όσο και αν αγωνιζόμαστε, τόσα χρόνια, όσο και αν σας μιλάμε για τους φταίχτες βιομηχανικούς ρυπαντές, εσείς τίποτα. «Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Και «η πόρτα» τώρα πια, είναι η κυβέρνηση σας κυρία Υπουργέ!!!
Πόθεν λοιπόν, προκύπτει η «ατομική ευθύνη» και η «ατομική προσπάθεια» του «καθενός πολίτη» σαν παράγοντας που θα λύσει, τα προβλήματα του περιβάλλοντος μας; Αφού τέτοια πολιτική η κυβέρνηση σας, δεν την εφαρμόζει…
Σίγουρα ξέρετε κ. Υπουργέ ότι μετέχετε σε μια κυβέρνηση, που έχει ανάγει σε πολύχρονη τέχνη πλέον, το γεγονός, ότι κρυφο-επιδοτεί τους ισχυρούς του χρήματος, και τις κρατικές επιχειρήσεις, για να υλοποιούν την δική τους ανάπτυξη, με ό,τι όρους συμφέρει εκείνους και την τσέπη τους. Τους επιτρέπει να ρυπαίνουν το περιβάλλον παραγωγής, με την αυθαίρετη βρώμικη τεχνολογία παράγωγης που επιλέγουν να δουλέψουν, και την απόρριψη των αποβλήτων τους και έτσι μεταφέρεται δημόσιος πλούτος και αγαθά, (που σας αναθέσαμε να φυλάξετε), στην προνομιακή εκμετάλλευση τους, σαν να είναι δική τους περιουσία.
Προτιμήσατε και εσείς, να ταυτίζεστε μαζί τους και να συναποτελείτε μια συντονισμένη εξουσία, που επιτρέπει να υποβαθμίζεται καθημερινά, το κοινόκτητο αγαθό του περιβάλλοντος βίωσης των πολιτών και κλέβετε διάρκεια ζωής από τους πολλούς για να γίνεται οικονομικό όφελος των ολίγων.
Δυστυχώς κ. Υπουργέ είστε μια εξουσία, που θυμάστε να εκφωνείτε παχιά λόγια, για την προστασία του περιβάλλοντος, με την ευκαιρία μόνον κάποιας επετείου!
Ας μου επιτραπεί λοιπόν, σε αυτό το παραπλανητικό και αποπροσανατολιστικό σύνθημα της παράταξης σας, να διατυπώσω ένα καθαρό και απόλυτο όχι.
ΟΧΙ!!! λοιπόν, η φυσική ευθύνη για την καταστροφή του περιβάλλοντος των τόπων αυτών, και όχι μόνον, ξέρετε και ξέρουμε ότι, την έχουν οι ολίγοι ρυπαντές βιομήχανοι, οι λειτουργοί της μεταποίησης εκείνης, που λειτουργούν, χάρη των παράλογων και παράνομων αδειών λειτουργίας, που εσείς εκδίδετε ή επιτρέπετε να εκδίδονται και να ισχύουν, με τις αυθαίρετες απορρίψεις των λυμάτων και των «ειδικών αποβλήτων» που παράγουν ανεξέλεγκτα κάθε μέρα, με την υπεράντληση των υδάτων, και την κατασπατάληση γης, χώρου, αέρα και νερού που επιτελούν. Με τις βρώμικες τεχνολογίες παραγωγής που τους αδειοδοτείτε να εφαρμόζουν. Έτσι, ΚΑΙ η ηθική αλλά ΚΑΙ η πολιτική ευθύνη, για τούτη την κατάντια είναι 100% ακριβώς, αποδιδόμενη, και στην πολιτική εξουσία και την σημερινή κυβέρνηση.
Από αυτά τα δεδομένα πρέπει να ξεκινά η συλλογιστική για την «ανάπτυξη και το περιβάλλον» και αν επιτρέπεται κ.Υπουργέ, σε μια τέτοια, συγκεκριμένη πλέον περίπτωση μέσα (που δεν είναι όμως καθόλου ασήμαντη), να συλλογισθούμε και να συν-σκεφτούμε μαζί, βγάζοντας κάποια συμπεράσματα.
Πιστεύω πως συμφωνείτε και εσείς ότι αυτοί, οι βιομηχανικοί Ρυπαντές, κάνουν την δουλειά τους και μάλιστα επικερδώς, επιτελούν την δική τους ανάπτυξη επιτυχημένα, αφού τόσα χρόνια καταφέρνουν να κάνουν, με την βρώμικη τεχνολογία παραγωγής τους, καταχρηστική χρήση τοπικών φυσικών πόρων, που δεν τους ανήκουν, χωρίς να βρεθεί ένας, από τις εξουσίες να τους σταματήσει και να τους χρεώσει «τον λογαριασμό» των αυθαιρεσιών τους. Καλώς λοιπόν! αυτοί την τσέπη τους εξυπηρετούν. Όμως οι Άλλοι; Αυτοί της εξουσίας; (Του όποιου βαθμού αρμοδιότητας) που βρίσκονταν; χρόνια τώρα… (αλλά και προσφάτως παρακαλώ…)
Αυτοί ήταν και είναι οι αρμόδιοι, που έπρεπε να είχαν εφαρμόσει τους υπαρκτούς νόμους, στην Ταναγραϊκή γη, μιας και αυτές οι περιοχές ήταν και εξακολουθούν να είναι, κομμάτι της Ελλάδας και Ευρώπης. Αυτοί είναι που είχαν και έχουν το καθήκον και την εξουσία να προστατέψουν το Περιβάλλον και την Δημόσια Υγεία των κατοίκων της Ταναγραϊκής γης.
Και ακριβώς αυτοί, έχουν ασκήσει συστηματικά την πολιτική, της σκόπιμης απουσίας από τον χώρο. Αυτοί είναι που ασκούν την πολιτική «των κλειστών οφθαλμών, μύτης και αυτιών» για χρόνια τώρα, αλλά και σήμερα και με ειδική επιμέλεια στα χρόνια της διακυβέρνησης από το δικό σας κόμμα.
Συστηματικά, όλοι αυτοί οι εκτελεστικοί της εξουσίας, δεν ακούν, δεν αντιλαμβάνονται και δεν κάνουν τίποτα για το συντελούμενο έγκλημα – και ο χρόνος ροκανίζεται. Περίεργη αλήθεια, συνεχιζόμενη, (παράνομη διαχρονικά – ανεξέλεγκτη αλλά και ατιμώρητη) συμπεριφορά για υπαλλήλους της εξουσίας… Δεν συμφωνείτε;
Δεν θα τολμούσα να μιλήσω για διαφθορά ατόμων μόνον, δεν θα τολμούσα να σκεφθώ, ατομικές ευθύνες τόσων πολλών υπαλλήλων της εξουσίας, για τόσα πολλά χρόνια, σε τόσες αλλαγές κυβερνήσεων και κομμάτων. Θα ήταν παράλογο και αποπροσανατολιστικό.
Πιο λογικό θα ήταν, να υποθέσουμε μια ομοιόμορφη καθοδήγηση ανοχής και ταχτικής του «κάντε τα στραβά μάτια» στα στελέχη και τους υπαλλήλους των εξουσιών αυτών.
Μιας πολιτικής καθοδήγησης, στο τι τους επιτρέπεται να ανησυχούν και στο τι να ανέχονται, απέναντι στον ρυπαντή βιομήχανο που παρανομεί. Ουσιαστικά λοιπόν μιλάμε, για μια στράτευση των «μηχανισμών όλης της εξουσίας» στην εξυπηρέτηση ενός «άγριου-αρπακτικού» μοντέλου ανάπτυξης των λίγων ρυπαντών Βιομηχάνων.
Μιας ανάπτυξης τους, που η εξουσία έσπευδε να υπηρετήσει με κάθε τίμημα και θυσία, ανθρώπων και τόπου. Για μια διαχρονική και διακομματική συνεχιζόμενη εξυπηρέτηση, του σκοπού της δικής τους ανάπτυξης, από την ποδηγετημένη κρατική γραφειοκρατία και τους ανθρώπους της εξουσίας, (με παράλληλη αγνόηση νόμων και λογικής για την Υγεία και Ανάπτυξη ανθρώπων και τόπου).
Αυτό, δεν μπορεί να έγινε αυτόματα, ακαθοδήγητα, και με τυχαίο τρόπο. Ο κάθε ένας κατανοεί ότι χρειάστηκε, συνεχής πολιτική παρέμβαση υπέρ των συμφερόντων των ρυπαντών. Αγιοποίηση του σκοπού τους, ποδηγέτηση λογικών και αλισβερίσι απέραντο, σε ανώτερα επίπεδα εξουσιών και ρυπαντών. Πρέπει να υπήρχε τελικά Συν- Ταυτισμός διακομματικής πολιτικής εξουσίας και ρυπαντών. Συστηματική διάβρωση για εγκόλπωση στόχων και τακτικής. Ο τύπος της ανάπτυξης αυτής έγινε και «δική τους κοινή υπόθεση». Κάτι που τελικά μετεξελίχτηκε και έγινε κανόνας και καθεστώς, τρόπος σκέψης και υποκατάστατο καθήκοντος, σε σχέση τουλάχιστον με αυτά που όριζαν οι υπαρκτοί νόμοι.
Οι κρατικές γραφειοκρατίες δεν χειραγωγούνται έτσι εύκολα και δεν χάνουν τα μετερίζια συντεχνιακής έστω, αντίστασης τους εύκολα. Αν δεν ποδηγετηθούν από την εξουσία των κεντρικών κυβερνήσεων και δεν αλλοτριωθούν από την κομματική γραμμή και την απειλή του τοπικού πολιτικού κόστους. (οι κυβερνητικές καρέκλες της Βοιωτίας είναι γνωστό ότι είναι ηλεκτρικές και αλλάζουν πολύ γλήγορα ενοικιαστές είτε στρογγυλοκάθονται μόνιμα κάποιοι κατάλληλοι, κατόπιν εγκρίσεως άνωθεν). Και οι συγκεκριμένοι της Βοιωτίας, έφτασαν και τους παραχωρούσαν συστηματικά παράνομες καλύψεις, αλλά και καλύψεις ισχυρές και ανθεκτικές, στις εναλλαγές των δυο κομμάτων εξουσίας, στις διάφορες βαθμίδες των τοπικών και των κεντρικών εξουσιών. Για 4 δεκαετίες τους κάλυπταν και τους άφηναν ανενόχλητους να αλωνίζουν.
Μήπως δικαίως πλέον, σε αυτό το σημείο, μπορούμε να συμπεράνουμε, έναν διακομματικό συν-ταυτισμό, και των δυο αστικών κομμάτων εξουσίας, διαχρονικά «τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι», των ολίγων ρυπαντών βιομηχάνων;! Θα ήταν επιτέλους υπερβολή; Αν έλεγα ότι «οι Εξουσίες των λίγων» και «λίγοι ρυπαντές βιομήχανοι» προξένησαν την συμφορά, σε αγαστή ταξική συνεργασία, γιατί εφάρμοζαν αυτό που από κοινού συμφώνησαν να πιστεύουν, σαν δική τους ανάπτυξη; Θυματοποίησαν τους πολίτες των τόπων και τους πολύτιμους αυτούς τόπους, για να υπηρετήσουν τους σκοπούς της δικής τους ανάπτυξης!!!!
Λοιπόν νομίζω πως ναι!! Η λογική επεξεργασία των όσων γράφτηκαν έως εδώ το επιτρέπει .
Αλλά επιπλέον συνεχίζουν να υφίστανται και αλλά χαρακτηριστικά συμπτώματα , ικανά να συμπληρώσουν την γνώμη αυτή . Ακόμη και σήμερα, 330 μέρες μετά την τεκμηρίωση των γεγονότων, εξακολουθούν οι πάντες, παράνομα, και πάσχουν από «πολιτική κωφότητα» και «δυσλεκτικό σύνδρομο». Ιδιαίτερα εκείνοι που είναι ταγμένοι να υπηρετούν την προληπτική φροντίδα της Δημόσιας Υγείας. Δεν ακούν, δεν ευαισθητοποιούνται, ούτε από τις παρεμβάσεις των πολιτών των τόπων αυτών, ούτε από τις παρεμβάσεις των ειδικών, ούτε από τις παρεμβάσεις υπέρ-εθνικών εξουσιών, ούτε από οποία φωνή μιλά στην βάση της προφύλαξης και με την αρχή της πρόληψης. Οφείλουν ενέργειες, καθώς τους ορίζουν οι υπαρκτοί νόμοι «απέναντι σε κάθε πιθανό κίνδυνο» – αλλά αυτοί ασκούνται στο να παραμιλούν…
Επομένως θεωρώ ότι: Μπορούμε κατ’ αρχήν να συμφωνήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι της εξουσίας, σημερινοί και χτεσινοί, που έδειξαν και δείχνουν, μια τέτοια ανεπάρκεια ρόλου καθήκοντος και πολιτικού έργου, για την πραγματική βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου και των ανθρώπων του, με προστασία του περιβάλλοντος, είναι αυτοί που έχουν την ευθύνη της συνεχιζόμενης καταστροφής της Υγείας μας και της υγείας του τόπου, του μόνου που έχουμε για να ζήσουμε.
Αυτούς βαρύνει. Στα κεφάλια και στα χέρια, των φυσικών και ηθικών αυτουργών, τούτης της συμφοράς ,ανήκει απολύτως η ευθύνη, διότι θέλουν, πάση θυσία, να προωθήσουν την δική τους, τύπου Ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που είναι «δική τους Υπόθεση» (cosa nostra).
Σε τούτο το ανοσιούργημα και σε τούτη την υπόθεση, στον απλό πολίτη, κάτοικο και εργαζόμενο των τόπων, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να χρεωθεί ευθύνη. (Ευθύνη δηλαδή της αυτοκαταστροφής του). Όπως προσπαθούν τώρα, τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα και οι σοφιστίες των εξουσιών, να μας πουν. Όσο έξυπνα και αν σερβίρονται και από όσο ψηλά και αν έρχονται σαν επεξεργασίες ιδεολογικές, δύσκολα πείθουν. Απλά για λίγο ίσως τους μπερδεύουν. Αλλά αυτός που παθαίνει – μαθαίνει και ο κόσμος, οι νοικοκυραίοι των τόπων, ιδιαίτερα οι μανάδες των τόπων, χρειάζεται να καταλάβουν επιτέλους, τον εμπαιγμό και το ξεγέλασμα που καταστρέφει την ζωή. Να σηκώσουν το ανάστημα τους και να επιβάλλουν αλλαγή πορείας ,για μια ανάπτυξη των τόπων διαφορετική, βιώσιμη, με Υγεία δική τους, για υγεία των παιδιών τους.
Διότι οι τόποι αυτοί, με τα νερά τους, τα χώματα τους, τον αέρα τους, σε αυτούς ανήκουν και σε κανέναν άλλο, αυτούς έχουν μόνο για να ζήσουν, αυτοί και οι επόμενες γενιές τους.
Ελπίζω μόνον ότι οι επιζώντες, δεν θα δεχθούν, κατ’ αρχήν, να γίνουν περιβαλλοντικοί πρόσφυγες.